Nasılsın sorusuna yorgunum diyorum genelde, lügatımda kalan tek kelime buymuş gibi tekrarlıyorum hayat nasıl olursa olsun epey zor geçiyormuş, sadece ben yalnızken zor sanıyormuşum.. Şimdilerde o zamanlar çok uzak ve sessiz geliyor. Bazen sadece evdeki gürültüden bile kendi sesimi duyamıyorum, belki de sesim çıkmıyordur kalabalığı bahane sayıp..İçimde dönüp duran bir ses, bir nefes hissetmiyorum artık. Neyse.. Biraz küsüm bu ara her şeye, bu ara dediğim son 2 senem herhalde.. Gerçekten garip zamanlardayız, mesela ben artık delirdim mi diye kendimi yoklamıyorum, hiç bir şeye mecbur hissetmiyorum, alabildiğine boş veriyorum, gelişine yaşıyor hayat beni çünkü ben yaşadığımı düşünmüyorum, fonksyonel modda takılıyorum sadece temel ihtiyaçlarımla geçiyor gidiyor zaman... Böyle olacağını tahmin ediyordum aslında benim için çok şaşırtıcı bir update değil. Önceden de çok tutkulu biri olduğumu hatırlamıyorum ama sanki hatırımdaki kadın sevdiği şeyler için, inandığı şeyler için özünü ezer geçer, harcar kendini de gözünün gördüğü veya görmediği her şeyi de, inançları doğrultusunda sağır olur dışarıya, çığ gibi korkusu, bir hırsı vardı hayatta başarmakla ilgili.. Neyse artık o başarmak, bırak hırsları vesaire yataktan kalkıp tekrar yatana kadar kafamın içi bomboş uzun zamandır... Ben beni tanımıyorum sanırım artık. Bayadır serin içim ve dışım..
-
Bok gibi biraz, kırılmış gibi değil de daha çok bunalmış gibi, yıpranmış veya eskimiş gibi. Sonuna gelmiş bitmiş de okey'e dönüyor ...
-
Sevgili 15 yaşım, Tarih tekerrür etmeyecek ve senin gibi biri bir daha yer yüzüne gelmeyecek belki, Belki de senin gibi ... -
Bazen gözlerin görmez, kulakların duymaz Bomboş kalırsın hiçlikte. Yapayanlızlığımın ortasında bile duyduklarım var, Kafayı yemiş...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder